“Snelkoppeling.. toegankelijkheidsopties…”, mompelt mijn 83 jaar oude en slechtziende opa van achter zijn computer, terwijl hij een klein vergrootglas – het soort waarmee je een landkaart leest – tegen het scherm drukt. Een minuscuul deel van een grote lichgevende vlek wordt leesbaar. “Aha!!! Staat die acrobaat nu ook op het bureaublad?”, vraagt hij, terwijl hij naar het icoontje van Outlook piert. “Ja hoor! “, roep ik van achter mijn laptop.
Opa heeft enkele dagen geleden zijn PC opgeblazen – vermoedelijk met de delete toets – en ik heb de afgelopen dagen gezweet om alles opnieuw te installeren. Vandaag was ik dan uitgenodigd om de schoonheidsfoutjes weg te werken en om de noodzakelijke financiële applicaties leven in te blazen.
Nadat oma me een boterham met passendaele had gemaakt en ik een kiwi beleefd had afgewezen, kon het werk beginnen. Opa, die heel specifieke eisen stelt aan de kleuren in zijn windows, was al begonnen met alles onleesbaar te maken. Wist je dat er combinaties van thema’s en vormgevingen bestaan die bij SETI groot alarm zouden slaan? Mijn opa zou er een blog over kunnen schrijven, blindelings.be
Om een lange dag in één klap af te ronden: het is gelukt. De PC werkt weer, alle applicaties doen wat ze horen te doen en windows beantwoordt emotieloos elke verkeerde muisklik met een gigantisch tekstvenster. Er zitten foutmeldingen in die windows XP waar je het bestaan niet van afweet, tot je opa ontmoet.
wordt ongetwijfeld vervolgd…